Καθιστός στο δεξί πρυμιό ταμπούκι, με πετρωμένο από το αλάτι μαγιό, τεράστιο καπέλο και γυαλιά κολλημένα στο πρόσωπο για μέρες. Το κοτεράκι σενιαρισμένο, μένουν μόνο μερικά μικρονεταρίσματα για απόπλου. Ήλιος... και ζέστη από αυτό το κωλολίμανο ...
... άντε να φύγουμε γαμώτο...
Περιμένω τον Μάμω με τις βετζίνες (να δούμε τι πατέντα σκαρφίστηκε πάλι) και τον Στρατή να φέρει τις μπαμπάτσες (κιμπάρης όπως πάντα στην τροφοδοσία και σίγουρα θα φέρει και κάποια πορτοκαλο-ροζ αηδία τύπου πάουερέηντ για τον ίδιο).
Κάνω μερεμετάκι-πατεντιά στο σύστημα της αντλίας... γλιστράει το σταυροκατσάβιδο και μου καρφώνεται στον αντίχειρα... στο ίδιο πάντα σημείο... όχι δε θα βρίσω...
Ήρθαν και φεύγουμε σε δευτερόλεπτα. Τα νεταρίσματα εν πλω...δεν αντέχω άλλο δεμένος δωπέρα.
Αέρας μηδέν – παγκόσμια μπουνάτσα. Βγαίνοντας από το λιμάνι με μηχανή με πιάνει αυτό το κλασικό ρίγος στη ράχη, το ρίγος ζέστης που όμως θυμίζει πυρετό και θα φύγει μόνο αν κάνω μια βουτιά.
Αυτό το ρίγος με επισκέφτηκε προχτές, σα δαιμονισμένη ανάμνηση...μόνο που ήμουν κολλημένος στην κίνηση κάπου στη Βάρης – Κορωπίου.
... άντε να φύγουμε γαμώτο...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Μόλις ένοιωσα αυτό το ρήγος... Κωλμένος στην Δουλεια κάπου στο Καπανδρίτη... Παρασκευούλα σήμερα, η τελευταία του Ιούνη - ... άντε να φύγουμε γαμώτο...
ντουκοχαρτοοοοοοοοοο
Post a Comment