θα έβαζα φωτό από το "μέτωπο"... αλλά νομίζω ότι τις τελευτείες μέρες παρατηρούμε, μεταξύ άλλων, ένα διαγωνισμό φωτογραφίας όπου κερδίζει αυτή με το ποιό τραγικό κοντράστ...
Η αλήθεια είναι ότι την πραγματική τραγωδία θα την καταλάβεις όταν μυρίσεις τον αέρα, όταν περπατήσεις ανάμεσα στις στάχτες.
Για πολύ κόσμο είναι σα να έχασε σε πυρκαγιά την οικογέννειά του...
μόνο που αν όντως γινόταν κάτι τέτοιο, γι'αυτούς η εξηλέωση, η λησμονιά, η ηρεμία θα βρισκόταν κρυμένη στη χούνη, τη σκίπιζα....σε μέρη που αποτελούν ένα πολύχρωμο παρελθόν γεμάτο ζωή και μυρουδιές.
Δυστυχώς κανείς τους δε θα ζήσει να δει την επιστροφή της ζωής στην Πάρνηθα όπως την θυμάται.
Η έκφραση στο πρόσωπο του Στέφανου, του φύλακα στο Μπάφι, σήμερα το πρωΐ μου δημιούργησε πρωτόγνωρα συναισθήματα... δεν έχω ξαναδεί τη λέξη απελπισία τόσο καθαρά γραμμένη σε ένα κοκκαλομένο βλέμμα.
2,5 ώρες... σκέψου ... όλα γίναν σε 2,5 ώρες...
ένα πράγμα μόνο λαμόγια .... αμα τη χτίσετε να ξέρετε ότι θα σας λιντζάρουμε...
http://www.parnitha-np.gr/
No comments:
Post a Comment