χαμόγελα ενός σκοτεινού ουρανού

οδηγόντας προχθές Κυριακή, μέσα από κακοτράχαλους δρόμους της Πεντέλης, γνωστούς σε Jeepάδες, ποδηλατάδες, crossάδες, περιπατητές, βρέθηκα μέσα από πυκνή ομίχλη σε ένα σημείο, του οποίου η θέα ήταν τέτοια που νόμιζες ότι βρισκόσουν στην κορυφή του κόσμου.

Και αυτό γιατί ενώ όλη η Αθήνα ήταν σκεπασμένη με ένα παχύ στρώμα από σύννεφα εκεί μπορούσες να έχεις το προνόμιο να δείς τον ήλιο να ρίχνει τα τελευταία του χαμόγελα... ένα από αυτά το έπιασε η κάμερα του κινητού μου.

και γρήγορα κρύφτηκε πάλι...